O Trastorno da Inxestión de Alimentos por Evitar/Restritivo (ARFID), coñecido anteriormente como "Trastorno da Alimentación Infantil Temprana" é unha condición na que as persoas limitan a cantidade ou variedade de alimentos que comen, o que pode provocar unha mala nutrición, perda de peso e problemas sociais. A diferenza doutros trastornos alimentarios como a anorexia nerviosa ou a bulimia, ARFID non é unha preocupación polo peso corporal ou a aparencia.
As persoas con ARFID, especialmente os nenos, son moi esixentes coa comida e poden non mostrar moito interese nela. Moitas veces comen só unha pequena variedade de alimentos, o que pode afectar o seu crecemento e saúde xeral. Os motivos de ARFID non están relacionados con problemas de imaxe corporal, pero poden incluír sensibilidades sensoriais, experiencias negativas pasadas coa comida ou simplemente a falta de interese por comer.
Ser exquisito e ter ARFID, e o mesmo?
O ARFID é diferente do que se coñece como "comida esixente", que é común en bebés e nenos pequenos e adoita desaparecer co paso do tempo. No caso do ARFID, os problemas son moito máis graves e duran máis tempo, provocando tanto dificultades sanitarias como sociais e emocionais. A diferenza da alimentación esixente, que os nenos adoitan superar, ARFID implica comer poucos alimentos, o que pode causar problemas de nutrición, un aumento ou unha perda de peso escasa e dificultades na escola, no traballo ou en situacións sociais.
As persoas con ARFID, especialmente os nenos, son moi esixentes co que comen e non teñen moito interese na comida. Adoitan alimentarse dunha variedade moi limitada de alimentos, o que afecta o seu crecemento e benestar. As causas do ARFID non teñen nada que ver coa imaxe corporal, senón que poden deberse á sensibilidade sensorial, a malas experiencias coa comida ou simplemente a non ter ganas de comer.
Síntomas
1. Psicolóxicos
Aínda que a perda de peso non sempre está presente en ARFID, a perda de peso drástica ou o crecemento lento pode indicar unha alimentación restritiva.
Din que teñen estrinximento, dor abdominal, intolerancia ao frío, letargo ou exceso de enerxía.
Relatan ter problemas gastrointestinais constantes ("malestar estomacal", sensación de cheo, etc.) ao redor das comidas, sen causa coñecida.
Restrición drástica dos tipos ou cantidade de alimentos consumidos.
Coma só certas texturas dos alimentos.
Medo a atragoarse ou vomitar.
Falta de apetito ou interese pola comida.
Gama limitada de alimentos preferidos que se estreita co paso do tempo.
Os efectos físicos de ARFID poden variar dependendo dos hábitos alimentarios de cada persoa. Algunhas persoas, pero non todas, poden experimentar problemas físicos e médicos relacionados coa falta de alimentos, semellantes aos que se observan na anorexia nerviosa
- Dor de estómago e outros problemas dixestivos (como estrinximento ou refluxo)
- Irregularidades menstruais, como non menstruar ou só con anticonceptivos hormonais
- Dificultade para concentrarse
- Resultados anormais das probas médicas (como anemia, niveis baixos de tiroides, potasio baixo ou frecuencia cardíaca lenta)
- Nas mulleres despois da puberdade, perda da menstruación
- Mareo
- Desmaio
- Sensación constante de frío
- Problemas para durmir
- Pel seca
- Uñas quebradizas
- Cabelo fino no corpo
- Caída de cabelo, cabelo seco e quebradizo
- debilidade muscular
- Mans e pés fríos, inchazo nos pés
- Cicatrización lenta de feridas
- Sistema inmunitario debilitado
Para diagnosticar ARFID, os médicos poden solicitar probas de sangue ou de urina para buscar problemas de saúde. Este trastorno non se debe a falta de alimentación ou prácticas culturais, nin se produce como parte doutros trastornos alimentarios como a anorexia ou a bulimia. Se ARFID ocorre xunto con outra enfermidade, o trastorno alimentario será máis grave do que se adoita ver con esa enfermidade e requirirá máis atención médica.
O ARFID trátase mellor cun equipo de especialistas, como médicos, nutricionistas e terapeutas. Como é un diagnóstico relativamente novo, aínda se están investigando os mellores tratamentos, e estes deben adaptarse a cada persoa. O obxectivo principal é alcanzar e manter un peso saudable, mellorar a nutrición, ampliar a variedade de alimentos e reducir a ansiedade ou o medo a comer.
Intervencións nutricionais
Os nutricionistas e os médicos axudan a crear un plan para recuperar peso e mellorar a dieta.
En casos graves, poden ser necesarios suplementos, alimentación por sonda ou fórmulas especiais para asegurar unha nutrición adecuada.
Intervencións psicolóxicas
Terapia cognitivo-condutual para ARFID (TCC-AR): axuda a cambiar pensamentos e hábitos sobre a comida. Inclúe educación, exposición a novos alimentos e prevención de recaídas. Aproximadamente o 40% dos pacientes melloran con este tratamento.
Terapia familiar (FBT-ARFID): Envolve aos pais para axudar a establecer hábitos
alimentarios saudables e reducir os medos á comida. É útil para recuperar peso e dar confianza aos pais.A crianza con apoio para emocións ansiosas (SPACE-ARFID): Ensina aos pais a fomentar hábitos alimentarios máis flexibles e reducir a ansiedade ao comer.
Terapia de Alimentación Responsiva (RFT): Céntrase en crear rutinas de alimentación positivas e ensinar bos hábitos alimentarios a través do exemplo.
Uso de medicamentos
Non hai medicamentos aprobados especificamente para o ARFID, pero algúns poden axudar en certos casos:
Olanzapina: pode axudar co aumento de peso.
Mirtazapina: un antidepresivo que tamén pode aumentar o apetito.
Buspirona: Usada para tratar a ansiedade.
Os medicamentos só se consideran cando a ansiedade ou a falta de apetito dificultan o tratamento.
Aínda que non se pode predicir quen desenvolverá ARFID, hai formas de diminuír o risco ou a gravidade do trastorno. Unha ferramenta útil para avaliar se a alimentación dun neno é preocupante é a táboa de crecemento. Se un neno maior de 3 ou 4 anos está por baixo do percentil 2 na curva de peso, pode ser motivo de alerta.
As familias poden previr problemas alimentarios no futuro fomentando hábitos saudables na casa. É importante non presionar nin subornar aos nenos para que proben novos alimentos, xa que isto pode xerar estrés e empeorar a relación coa comida. Os pais deben decidir o momento, o lugar e o tipo de alimentos que se ofrecen, mentres que o neno decide canto comer.
Ningún comentario:
Publicar un comentario