OS SEGREDOS DO TECIDO BRANDO

Que é?

O sarcoma sinovial é un cancro pouco común que soe afectar principalmente ás extremidades do corpo, máis frecuentemente preto das articulacións do xeonllo ou nocello. A pesar de levar o nome "sinovial", non provén realmente das células sinoviais, pero si presenta unha aparencia similar baixo un microscopio. A maioría destes sarcomas aparecen nos tecidos brandos, como músculos, tendóns ou graxas. Mais, en raras ocasións, poden formarse en ósos. 

A quen afecta principalmente?

Esta clase de sarcomas pódense presentar a calquera idade, pero é máis frecuente nos adolescentes e adultos xoves.

Causas

Non se sabe a causa principal deste cancro, pero en moitos casos identificouse unha translocación cromosómica específica nas células canceríxenas. Esta translocación crea un xene de fusión anormal que pode contribuír ao crecemento e desenvolvemento do tumor.

Como se presenta?

O sarcoma sinovial preséntase coma unha inchazón ou vulto na zona afectada. Este vulto pode crecer durante meses, incluso anos antes de presentar síntomas. Algún pacientes poden experimentar dor ou sensación de plenitude na zona. Cando o sarcoma sinovial é localizado preto dunha articulación, pode causar rixidez ou movemento limitado.

Diagnóstico

O sarcoma sinovial diagnostícase a través dunha cirurxía, concretamente unha biopsia, na que se extrae unha mostra de tecido para examinala baixo un microscopio. Pero tamén se realizan probas de imaxes, como radiografía, resonancia magnética (RM) ou tomografía computada (TC) para determinar a localización e o tamaño e si se propagou a outras partes do corpo. Ademais, pódense facer probas xenéticas para identificar a translocación cromosómica típica deste sarcoma.

Tratamento

O seu tratamento principal do sarcoma sinovial é unha cirurxía co obxectivo de extirpalo completamente. Dependendo do tamaño e ubicación deste, pode ser necesitada a amputación da extremidade afectada, aínda que hai operacións nas que se poden preservar a extremidade. A quimioterapia e radioterapia pódense usar anterior ou posteriormente da cirurxía para reducir o tamaño e matar as células canceríxenas que poden quedar incluso trala operación. Nos casos avanzados, cando estea propagado a outras partes do corpo, existe a posibilidade do tratamento dunha terapia dirixida e unha experimental no contexto de diversos ensaios clínicos.

Prognóstico

O prognóstico depende de varios factores, incluíndo o seu tamaño e emprazamento, se o cancro propagouse a outras ubicacións e se bhubo extirpación deste totalmente, é dun 36% ou 76% dos pacientes cunha esperanza de vida duns cinco anos. Pero pode ser mellor se non volve, non se disemina e a extirpación completa. Os pacientes máis xoves con tumores de menor tamaño e que non se propagaron, soen ter un prognóstico mellor. 

VIVIR COA DOR: A SOMBRA DA ARTRITE

 

Á artrite é a dexeneración ou inflamación dunha ou máis articulacións. Unha articulación é a zona do corpo onde se xuntan dous ou máis ósos, permitindo o movemento entre eles.

CAUSAS

A artrite implica a degradación das estruturas articulares, especialmente da cartilaxe. A cartilaxe protexe unha articulación e permítelle moverse sen problemas. A cartilaxe tamén absorbe o choque cando se fai presión sobre a articulación, como cando se camiña. Sen a cantidade habitual de cartilaxe, os ósos debaixo da cartilaxe danan e fregan. Isto provoca dor, inchazo e rixidez.

Outras estruturas articulares afectadas pola artrite inclúen:

• A sinovia.

• O óso unido á articulación.

• Os ligamentos e tendóns.

• Sacos que poden estar cheos de líquido, preto de ósos, ligamentos e tendóns.

TIPOS COMÚNS DE ARTRITE

• 
  Artrose: asociada ao desgaste da cartilaxe, que fai que os ósos se rozen cando se move a articulación.
• Reumatoide: o sistema inmunitario ataca as articulacións cunha inflamación incontrolada.
• Infeccioso: unha bacteria ou virus entra na articulación e provoca inflamación.
• Lupus: o sistema inmunitario ataca os tecidos e órganos.
• Fibromialxia: dor nos músculos e tecidos brandos.
• Gota: a acumulación de ácido úrico provoca dor intensa.

OS FACTORES DE RISCO INCLÚEN:

1. Sobrepeso.
2. Ter antecedentes de infeccións graves ou lesións articulares.
3. Ter un traballo que require facer movementos repetitivos.
4. Sexo. As mulleres teñen máis probabilidades que os homes de desenvolver artrite reumatoide.
5. Idade. O risco de moitos tipos de artrite, incluíndo artrose, artrite reumatoide e gota, aumenta coa idade.

SÍNTOMAS

A artrite causa dor, inchazo, rixidez e movemento limitado na articulación. Os síntomas poden incluír:

• Dor articular.
• Inflamación articular.
• Deformidade articular.
• Rixidez articular, especialmente pola mañá.

DIAGNÓSTICO

Se tes síntomas de dor nas articulacións, debes consultar a un médico para avalialos. El ou ela examinarao para ver se tes algunha das formas máis comúns de artrite e pode enviarche a un reumatólogo ou ortopedista.

Tamén é posible que che fagan algunhas probas, como radiografías ou análise de sangue.

TRATAMENTO

A artrite non se pode curar, pero a detección precoz e o tratamento poden axudar a mellorar a calidade de vida.

O obxectivo do tratamento é:

• Reducir a dor é a inflamación.
• Mellorar a función.
• Previr un dano articular maior.

CAMBIOS DE ESTILO DE VIDA

Os cambios de estilo de vida son o tratamento preferido para a artrose e outros tipos de inflamación articular. O exercicio pode axudar a aliviar a rixidez, reducir a dor e a fatiga e mellorar a forza ósea e muscular.

Os programas de exercicios poden incluír:

• Camiñar
• Exercicios de flexibilidade.
• Exercicios de forza para o ton muscular.

MEDICAMENTOS

Pódense receitar medicamentos xunto con cambios de estilo de vida. Todos os medicamentos teñen algúns riscos, algúns máis que outros.

Medicamentos de venta libre:

• 
  O paracetamol adoita ser o primeiro que se intenta reducir a dor. Tomar ata 3.000 mg diarios. Para evitar danos hepáticos, non tomar máis que a dose recomendada.
  
• 
  O ácido acetilsalicílico (aspirina), o ibuprofeno ou o naproxeno son medicamentos antiinflamatorios non esteroides (AINE) que poden aliviar a dor da artrite.

Dependendo do tipo de artrite, pódense recetar varios medicamentos re
cetados:

• 
  Os corticosteroides axudan a reducir a inflamación.
  
• Os produtos biolóxicos e os inhibidores da quinase úsanse para tratar a artrite autoinmune e pódense tomar ou inxectar.
• Para a gota, pódense usar algúns medicamentos para baixar os niveis de ácido úrico.
  

CIRURXÍA

Nalgúns casos, a cirurxía faise se outros métodos non funcionaron e se producen danos graves nas articulacións.

PREVENCIÓN

Prestar atención ás articulacións, xa sexa sentado, de pé ou activo. Manter as articulacións en movemento, facer estiramentos suaves todos os días que moven as articulacións a través do seu rango de movemento completo, e manter unha boa postura.

Mario Señoráns Feijoó

1º Bacharelato A.

A MORTE DO ÓSO

 

A osteonecrose trátase dunha enfermidade a cal consiste na morte de calquera oso por consecuencia dun rego sanguíneo insuficiente. Despois dun tempo, o oso acaba por colapsar. Se esta enfermidade non se trata a tempo a articulación acabara por deteriorarse, acabando en artrose grave. Esta enfermidade pódese dar en calquera parte do corpo, pero e mais común que apareza na cadeira e nos ombro, inda que tamén pode afectar a outras articulacións grandes como a rodeilla, o cóbado ou a moneca.

Causas:

Esta enfermidade pode aparecer por dúas causas diferentes, por culpa doutra enfermidade ou por un traumatismo grave como unha fractura ou dislocación, o cal afecta ao rego sanguíneo do oso afectado.

A osteonecrose tamén pode aparecer sen ter ningunha enfermidade ou lesión, e dicir sen presentar ningunha causa coñecida,  neste caso se lle denomina con outro nome: Osteonecrose idiopática.

Nestes casos as causas posibles serias as seguintes:

• Uso de esteroides intravenosos ou orais.

• Consumo excesivo de alcohol.

• Anemia ou calquera outra enfermidade que cause coagulación na sangue.

• VIH ou os seus tratamentos.

• Quimioterapia ou Radioterapia.

Síntomas principais:

    Ao principio desta enfermidade non se presentan ningún tipo de síntomas, se non que van aparecendo a medida que o oso se van descompoñendo. Os síntomas máis significativos son:

•  Dor na articulación que se ira agravando a
  
  medida que vai avanzando a enfermidade.

• Dor incluso estando en repouso.

• O movemento da articulación vai diminuíndo.

• Unha vez que a enfermidade vai incrementando van aparecendo síntomas de artrose na articulación do oso afectado. 

Tratamentos:

Se o paciente coñece a orixe da enfermidade, parte do tratamento será enfocado niso. Se a enfermidade descúbrese precozmente a persoa tan só terá que tomar analxésicos e procurar non forzar a zoa afectada, utilizando muletas se a zoa afectada é a cadeira, xeonllo ou nocelo.

A solución mais eficaz para a osteonecrose é a cirurxía, que pode ser de varias formas:

• Un enxerto óseo.
• Un enxerto óseo vascularizado (un enxerto óseo con rego sanguíneo)
• Extirpar parte do oso para diminuír a presión
• Reemprazo da articulación.

Probas e exames:

O primeiro paso e facer un exame físico ao paciente para descubrir que tan avanzada está a enfermidade, despois o  medico pasará a facer os seguintes exames:

•  Radiografía

• Resonancia magnética

    A osteonecrose pode dende unha recuperación completa ata un dano permanente do oso afectado.

PAGET: O INEMIGO INVISIBLE

 

A enfermidade de Paget ou osteíte deformante é un trastorno óseo crónico que interfire no proceso natural de renovación dos ósos. Prodúcese unha descomposición excesiva e un novo crecemento óseo. Debido a que os ósos volven a crecer demasiado rápido, son máis grandes e máis suaves do normal o que provoca unha maior tendencia a sufrir deformacións e fracturas. En xeral, a enfermidade de Paget afecta só a poucos ósos onde os máis comúns son a pelve, o cranio, a columna vertebral e as pernas. 

Non se sabe con certeza a causa desta enfermidade pero moitos estudos relaciónaa con factores ambientais e cos antecedentes familiares. Ademais os riscos de contraer a enfermidade aumenta coa idade.

A maioría dos afectados pola osteíte deformante non presentan síntomas, a queixa máis común é dor de ósos. Pero existen outros síntomas cando a enfermidade xa está moi avanzada, como:

• Dor de cadeira 
• Entumecemento de brazos e pernas
• Dores de cabeza
• Arqueamento dos ósos das pernas

A enfermidade de Paget tamén pode provocar outras complicacións, como:

• Insuficiencia cardíaca 
• Pedras nos riles
• 
  Problemas do sistema nervioso
• Osteosarcoma
• Perda da visión
• Dentes soltos
• Axuda que as fracturas curen
  
• Reemprazar articulacións danadas por artrites grave
• Realiñar os ósos deformados
• Reducir a presión sobre os nervios
• Artrite

Non é moi recomendable introducirse a unha operación xa que a enfermidade de Paget fai que o corpo produza  demasiados vasos sanguíneos nos ósos afectados, aumentando o risco de perda grave de sangue durante a operación.Pero en determinados casos pode ser preciso, como:

• Permitir que las fracturas curen nunha mellor posición

• Reemprazar articulacións como o xeonllo e a cadeira  cando hai artrite severa

• Realiñar un óso deformado para reducir o dor nas articulacións que soportan peso, especialmente os xeonllos

• Reducir a presión sobre un nervio se o agrandamento do cranio ou as lesións da columna afectan ó sistema nervioso.

Para facer un diagnóstico, o profesional da saúde pode utilizar radiografías, gammagrafías óseas ou  análises de sangue con fosfatasa alcalina.Unha vez diagnosticada os medicamentos máis comúns para tratar esta enfermidade son os bisfosfonatos, medicinas que tamén se utilizan para tratar a osteoporose. Os bisfosfanatos pódense administrar en vea ou vía oral. Os administrados por vía intravenosa máis comúns son Aredia,Boniva, Zometa ou Reclast.Por vía oral os máis comúns son o Fosamax, o Binosto, Actonel ou o Atelvia.Un dos efectos secundarios son o aumente de risco dunha afección pouco común na cal unha sección da mandíbula morre e se deteriora.

OS NENOS DE CRISTAL: A OSTEOXÉNESE IMPERFECTA.

A osteoxénese imperfecta é un trastorno xenético que fai que os ósos fractúrense con moita facilidade, tamén poden ter músculos máis débiles, dentes quebradizo, columna desviada ou perda do sentido do oído. Esta enfermidade prodúcese por unha ou varias mutacións duns xenes, isto fai que se poida transmitir xeneticamente cun 50% de posibilidades. Estes xenes encárganse de producir unha proteína  esencial, o coláxeno. Dita proteína encárgase de dar rixidez aos ósos do noso sistema esquelético.

As causas desta enfermidade débese á malformación dun xene. Hai dous xenes que poden dar esta malformación do coláxeno que son: COL1A1, cromosoma 17; e o COL1A2, no cromosoma 7. Dependendo da gravidade da mutación, xa ven herdada o producida, podes ter diferentes tipos de osteoxénese imperfecta con síntomas máis leves ou graves. 

Os tipos de osteoxénese imperfecta son once en total e dous deles comparten síntomas. Os tipos e os seus síntomas son:

1. Tipo I: É o tipo máis común e leve, tan leve que non se soe detectar ata a etapa adulta. Os seus síntomas son: fracturas nos años previos da puberdade; estatura normal, só un pouco máis baixos que os do seu mesmo sexo; pouca ou ningunha deformidade nos ósos; nos casos moi raros os dentes son quebradizos e perda de audición; esclerótica de cor azul (cor do ollo); tendencia de hematomas facilmente; e pequeno atraso nas habilidades motoras.

2. Tipo II: É grave, pode nacer xa morto ou morre nos primeiros meses de vida. O síntoma é unha deformación grave dos ósos.

3. Tipo III: É unha forma grave pero non mortal. Os seus síntomas son: moitas fracturas no comezo da vida, deformación dos ósos grave e discapacidade física que empeora co tempo, esclerótica de cor azul ou gris, rostro triangular e fronte prominente, escoliose, tórax afundido ou protuberante, dentes quebradizo, perda de audición, moi baixa estatura, atraso nas habilidades motoras e  necesitan cadeira de rodas.

4. Tipo IV: similar ao tipo I pero con deformidade de ósos. Os síntomas son: moitas fracturas sobre todo antes de puberdade e despois da mediana idade, retraso nas habilidades motoras e pregan de de soportes para camiñar ou muletas, baixa estatura, dentes quebradizos, nalgúns casos perda de audición, esclerótica branca ou azul, escoliose, cabeza grande e gran facilidade de ter hematomas.

5. Tipo V:  síntomas iguais co tipo IV excepto que este tipo ten dentes normais, habilidade gravemente limitada e as súas fracturas son de nivel microscópico.

6. Tipo VI: síntomas iguais que o IV excepto por: dentes normais e maior frecuencia de fracturas do nivel microscópico.

7. Tipo VII e VIII: son similares aos tipos II e III. Os seus síntomas son: deformidade de ósos grave e mortal, no tipo II pode implicar cabeza pequena, esclerótica azul e ollos saltóns e algunhas persoas do tipo III viven ata a segunda ou terceira etapa. 

8. Tipo IX: Os síntomas son: deformidade dos ósos moderada a grave e similar aos tipos III e IV, esclerótica branca e baixa estatura. 

9. Tipo X: É grave e con tendencia a morte. 

10. Tipo XI: O síntoma é que as deformidades dos ósos empeoran co tempo.

Para os nenos que nacen cunha osteoxénese imperfecta hai tratamentos que preveñen e controlan os seus síntomas, mais isto depende das características de cada paciente. Estes tratamentos teñen que facerse dende unha idade temprana para asegurar unha calidade de vida e bos resultados. Os tratamentos poden ser os seguintes: 

• Coidados para as fracturas.

• Fisioterapia. 

• Soportes ortopédicos.

• Procedemento cirúrxico.

• Medicamentos.

• Tratamentos para as enfermidades relacionadas.

 

Algún vídeo informativo sobre a osteoxénese imperfecta.

AS NOSAS BISAGRAS FALLAN

 En que consiste a Bursite?

A Bursite é un trastorno doloroso que afecta as pequenas bolsas sinoviais, que ocorre cando as bolsas sinoviais inflamase. Estas bolsas son as encargadas de proporcionar amortecemento aos osos, músculos e tendóns a redor das articulacións.

 Causas da Bursite  

• Traumáticas o mecánicas: lesións causadas por movementos reiterados dunha mesma articulación, golpes, sobrecargas excesivas musculares ou presión prolongada na articulación.
• Mecánicas: lesións asociadas a patoloxías coma a artrite reumatoide, feridas, procesos infecciosos, diabetes ou trastornos tiroideos

 

 

 Síntomas 

•   Dor na zona da articulación ao presionala ou movela.
•   Rixidez e incapacidade de realizar determinados movementos.
•   Inflamación.
•   Sensación de calor.
•   Aumento da cantidade de líquido na bolsa. 
  

           

  Diagnóstico

• Probas de diagnóstico por imaxes: Ecografía o resonancia magnética, xa que os raios X non establecen unha maneira segura de diagnosticala. 
• 
  Análise de Laboratorio: O médico podría indicar realizar un análise de sangue ou un análise do líquido sinovial da zona afectada para identificar a causa da inflamación e a dor das articulacións.
              

 Tratamento

        A bursite soe mellorar soa, pero podemos tomar algunhas medidas para tratala mellor:

• Medicamentos: Se unha infección causou a inflamación dunha bolsa sinovial, o médico pode receitar un antibiótico.
• Terapia: A fisioterapia e o exercicio físico poden fortalecer os músculos da zona afectada, que axudan ao alivio da dor e a prevención da reaparición.      
• Inxeccións: Polo xeral, unha inxección actúa rapidamente, e na maioría de casos só se necesita unha.
• Dispositivos de asistencia: O uso temporal dun bastón, ou outro tipo de dispositivo, axudaran a aliviar o dor na zona afectada.
• As veces, pódese drenar o líquido da bolsa sinovial cirurxicamente, pero moi poucas veces, se realiza a extirpación cirúrxica da bolsa afectada.  

           

          Factores de risco 

• Idade: A bursite e máis frecuente a medida que nos facemos maiores.
• Profesións ou actividades de ocio: O risco de sufrir unha Bursite aumenta se o teu traballo ou pasatempo require movementos repetitivos  ou presión en unha bolsa sinovial determinada.
• Outro tipo de afeccións: Certo tipo de enfermidades, trastornos coma a artrite reumatoide, diabetes, aumentan o risco de padecer bursite.

          

           

OSTEOSARCOMA

               

QUE É O OSTEOSARCOMA?

O osteosarcoma é un tipo de cancro que se orixina nas células formadoras do óso chamadas osteoblastos. É o sarcoma óseo máis común e adoita  presentarse en adolescentes e  adultos novos.

Este cancro pódese atopar en calquera óso, pero especialmente pode aparecer nos ósos longos das  pernas e ás veces, nos brazos. En casos raros pode chegar a desenvolverse en tecido brando preto do óso.

Os tratamentos para o osteosarcoma melloraron significativamente o prognóstico. Sen embargo, é frecuente experimentar efectos secundarios a longo prazo debido á  intensidade das terapias contra o cancro. Polo tanto, recomendase unha supervisión médica continua ao longo da vida para controlar os efectos secundarios

SÍNTOMAS:

Os síntomas máis comúns son a dor na zona afectada, inchazo, unha masa palpable e, nalgúns casos, fracturas óseas debido a debilidade do óso afectado.

CAUSAS:

Non se sabe exactamente por que aparece o osteosarcoma. Este tipo de cancro óseo ocurre cuando o ADN das células óseas cambian. Estes cambios alteran as instrucións que controlan como crecen e morren as células. Nas células cancerosas, estas instrucións non funcionan ben, o que fai que as células se reproduzan rapidamente e non morran cando deberían. Isto provoca que se formen demasiadas células e se forme un tumor. Co paso do tempo, este tumor pode crecer, afectar aos tecidos sans e estenderse a outra parte do corpo (metástase).

FACTORES DE RISCO:

• IDADE: É máis frecuente en adolescentes e adultos novos.

• ENFERMIDADES XENÉTICAS OU AFECCIÓNS ÓSEAS: Trastornos como a enfermidade de Paget ou a predisposición xenética a certos tipos de cancro como a síndrome de Li-Fraumenti ou o de Werner e outros, fan que aumente o risco.

• RADIOTERAPIA  OU QUIMIOTERAPIA PREVIA: A exposición a radiacións para tratar outros tipos de cancro poden incrementar o risco de desenvolver osteosarcoma.

DIAGNÓSTICO:

O osteosarcoma é diagnosticado a  partir dun exame físico. Dependendo dos resultados, faranse máis probas e procedementos. Isto pode incluír  probas de diagnóstico por imaxe,  (estudios de imaxe) para determinar a ubicación e o tamaño do tumor, estas probas poden incluir as seguintes:

• Radiografía
• Resonancia magnética
• Tomografía computerizada
• Gammagrafía ósea 
• Tomografía por emisión de positrones

Outra alternativa é a extracción dunha mostra de células para a súa análise (biopsia), que puede ser cunha agulla grosa ou unha biopsia cirúrxica. É importante que un cirurxán especializado en conservar o membro realice a biopsia. Seo tumor está nun lugar onde se precise a amputación ou a substitución do óso, a forma na que se faga a biopsia é moi importante. Se a biopsia no se fai ben ou si se contaminan os tecidos próximos, podería ser difícil facer unha cirurxía para salvar o membro.

TRATAMENTO:

O tratamento xeralmente inclúe cirurxía e quimioterapia. Nalgúns casos, tamén pódese empregar radioterapia se o cancro no pode ser tratado con cirurxía.

Cirurxía: 

A ciruxía ten como obxetivo estirpar todas as células cancerosas , e a extensión da cirurxía dependerá de factores como o tamaño e a localización do tumor .

Quimioterapia

        

A quimioterapia é un tratamiento que utiliza medicamentos fortes para loitar contra o cancro. No caso do osteosarcoma, adoita aplicarse antes de la cirurxía para reducir o tamaño do tumor e facer que sexa máis fácil de quitar. Despois da cirurxía , tamén usase para eliminar cualqueira célula cancerosa que quedou. Se o osteosarcoma volve despois da cirurxía ou se propaga a outras partes do corpo, a quimioterapia pode axudar a aliviar a dor e deter o crecemento do cancro

Radioterapia

        

A radioterapia emprega raios de alta enerxía,  como raios X ou protóns, para destruír as células cancerosas. Durante o tratamento, o paciente recostase mentres unha máquina move a enerxía ás zonas específicas onde está o tumor. No caso do osteosarcoma, a radioterapia non é o tratamento principal, pero pódese usar se a cirurxía non logra eliminar todo o cancro.

ANÁLISIS DO FUNCIONAMENTO INTERNO DO PÉ: FASCIÍTE PLANTAR

 

DEFINICIÓN

A fascíte plantar caracterízase por dor no talón. Chámase fasciíte plantar xa que é unha inflamación do tecido conxuntivo groso da planta do pé.

A fascíte plantar comeza dende a parte inferior do calcáneo e vai cara ao metatarso. Cando a fascia plantar se inflama, que normalmente ocorre na parte de inserción do calcáneo, provoca unha dor que ao principio é suave e só doe de vez en cando. Pero a medida que vai pasando o tempo o tecido comeza a engrosarse e causa unha patoloxía.

As veces pode ser unha patoloxía xenética.

CAUSAS

A inflamación prodúcese cando a fascia está estirada ou sobrecargada, o que pode ser moi doloroso e ter dificultades para camiñar.

Pode ser causado por:

• Problemas co arco do pé (tanto pé plano como pé cavo).

• Ter un tendón de Aquiles tenso.

A fasciíte plantar é unha das enfermidades máis comúns na planta do pé. Pode darse tanto en mulleres como en homes.

Unha das mellores formas de detectalo é mediante radiografías onde se pode indicar exactamente onde está o problema.

SÍNTOMAS

Uns dos síntomas máis comúns son ter unha dor punzante e rixidez na parte inferior do talón. Tamén pode presentarse dor ao levantarse pola mañá ou despois de estar un bo rato en repouso ser moverse.

A dor pode aparecer lentamente ao longo do tempo ou aparecer rapidamente despois dunha actividade intensa.

TRATAMENTO

A dor non pode desaparecer así dun día para outro, nin desaparecerá nunca. Pero hai unha serie de tratamentos que poden axudar a reducir a dor:

      ·  Tomar paracetamol ou ibuprofeno axudará a reducir a dor e a inflamación.

·  Exercicios fisioterapéuticos de quecemento do talón e do pé.

·  Usar calzado axeitado e plantillas feitas a medida (ortopédicos).

 

DIAGNÓSTICO

O diagnóstico de fascite plantar demóstrase mediante antecedentes médicos e un exame físico. Durante o exame, o médico comprobará as zonas sensibles do teu pé. A localización da dor pode axudar a decidir a súa causa.

                                                                                     Paula Bravo Camiña 1ºBACH